"Κι όμως, όμορφα..." Ένας ασυνήθιστος τίτλος για ένα ασυνήθιστο βιβλίο, που δύσκολα ταξινομείται. Ένα κομψοτέχνημα γραφής που αποτυπώνει στιγμιότυπα από τη ζωή μεγάλων μορφών της τζαζ για να μας οδηγήσει στην ίδια την ψυχή της μουσικής: Λέστερ Γιανγκ, Θελόνιους Μονκ, Μπαντ Πάουελ, Μπεν Ουέμπστερ, Τσαρλς Μίνκους, Αρτ Πέπερ, Ντιουκ Έλινγκτον, Ντίζι Γκιλέσπι... Οι ατελείωτες νύχτες πάνω στη σκηνή, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, η σκληρότητα του δρόμου, η αυτοκαταστροφική ταύτιση με τη μουσική, ο ρατσισμός, η ζωή στα όρια, όλα αυτά συνθέτουν τον βιωματικό χώρο της τέχνης τους, τον οποίο τόσο έξοχα αναπλάθει ο Ντάιερ. Δεξιοτέχνης της πρόζας και βαθύς γνώστης του αντικειμένου του, προσφέρει ένα ποιητικό κλειδί για την κατανόηση της επαναστατικής μουσικής γλώσσας. Ο Ντάιερ γράφει σαν να αυτοσχεδιάζει ένα μουσικό κομμάτι, μετατρέποντας τον αναγνώστη του σε ακροατή, δίνοντάς του να «διαβάσει ήχους». Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί είναι ρήσεις μουσικών, πληροφορίες για τη ζωή τους και φωτογραφίες τους στη σκηνή. Αυτές είναι οι «σταθερές» του, η αφετηρία ενός δημιουργικού αυτοσχεδιασμού, ο οποίος τον οδηγεί στο χώρο της μυθοπλασίας, όπως ακριβώς ένας μουσικός της τζαζ αυτοσχεδιάζει ακουμπώντας στις «σταθερές» της μουσικής παράδοσης. Σε αυτό το βιβλίο μετασχηματίζονται εικόνες, ήχοι και πληροφορίες σε τέχνη του λόγου, μέσα από την οποία ο αναγνώστης αφουγκράζεται την καρδιά της τζαζ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το μοναδικό βιβλίο για την τζαζ που συστήνω στους φίλους μου. Ένα μικρό διαμάντι» (Keith Jarrett)